En thuis zijn we weer. Na een jaar reizen vanaf 15 juli 2023. Het is iedereen aan te raden. In deze blog het laatste stukje van de reis en het thuiskomen.

Litouwen

Panevėžys

Terug naar Litouwen. In de flat in Panevėžys beleven we een rustige week. Na elf nachten tentkamperen en alle avonturen in Estland is dit ook de bedoeling. Tijd voor wat ruimte en comfort om je heen. De laptops aan. Een stukje persoonlijke en professionele ontwikkeling. Rondom de flat is veel groenvoorziening en wandelen met de honden gaat gemoedelijk. De thuisreis komt nu echt dichtbij en dat doet iets met ons. Het is aftellen.

Litouwen staat bekend om een grote populatie ooievaars. In de vele nesten, op akkers en langs water zie je hele families. Wat een mooie dieren. Erg genoten onderweg.

De elektrische huursteps worden geprobeerd. Dit vervoersmiddel zie je in bijna alle Europese landen op de weg. Natuurlijk scheelt het dat er buiten Nederland een heel stuk minder gefietst wordt. Steps gaan als medeweggebruiker goed in het verkeer op. In de toekomst zien we een step wel aan de reisuitrusting worden toegevoegd. Het is gemakkelijk meenemen en je bent een stuk sneller dan te voet. Martijn is zoals hij had verwacht meteen fan. Hij sjeest er vandoor op zijn step die 5km per uur harder kan dan die van Kitty. Zij is nog wat voorzichtig want bleek eerder geen natuurtalent op gemotoriseerde tweewielers. Thuis op een normale fiets houdt Martijn haar dan weer niet bij.

Žemaitija National Park

Litouwen wordt afgesloten met een weekend in Žemaitija national park. Een bosrijk gebied gecentreerd rondom het Plateliai meer. We nemen intrek in het voormalige Sovjet hotel “Šaltinėlis”. De authenticiteit spat ervan af. Een ervaring op zich.

Vlakbij is het Cold War Museum. Een voormalige Sovjet nucleaire raketbasis waar tot de ontmanteling in 1979 vier kernkoppen stonden opgesteld. Deze waren afwisselend gericht op Engeland, Frankrijk, Spanje en West-Duitsland. Een boeiend uitstapje waar je onder begeleiding van een audiogids door de geschiedenis heen wandelt.

Koerse Schoorwal

Ook bezoeken we de Koerse Schoorwal aan de westkust. Dit is een landtong van ongeveer 50 kilometer lang die onder de havenstad Klaipėda begint en eindigt bij de Russische grens onder het dorp Nida. Ingeklemd tussen Litouwen en Polen ligt een stukje Rusland, genaamd Kaliningrad.

De Koerse Schoorwal is een natuurgebied. We zijn niet goed voorbereid want het verrast ons dat de landtong niet aan het vasteland van Litouwen vast zit. Voor we het weten staan we in een drukke rij voor een veerboot naar het natuurgebied. Het doet denken aan de overtocht naar Texel. Er hangt een zelfde zonnige vakantiesfeer met veel dagjesmensen en toeristen.

De overtocht kan met de auto voor € 23,-. Bij het afrekenen wordt een boekje met informatie over het gebied gegeven. Daarin leest Kitty dat op de landtong nog eens € 30,- verschuldigd is aan tolkosten. Er is één lange (hoofd)weg op het smalle stuk land. Die € 30,- daar kom je dan niet onderuit. Inmiddels is het middag. De weg terug naar het hotel vanaf de veerboot is anderhalf uur terugrijden. Het is warm en de terugweg zal eveneens druk worden, valt te verwachten gezien de stroom bezoekers en doorlooptijden.

Aan de overkant rijden we een stukje, kijken bij een uitzichtpunt en draaien net voor de slagboom van de tolweg om. Het is zeker de moeite waard maar we kiezen ervoor om voor de grote drukte terug naar het vasteland te varen. Met de honden in de hitte is dat straks niet te doen. Als we hier nog eens komen zorgen we dat we in de bus kunnen slapen. En liefst gaan we in het voor- of naseizoen. Het is ons iets te druk en te vol hier nu. Als je een paar dagen gaat kun je de tijd nemen om de 50 kilometer rustig af te zakken en overal te genieten van de natuur en het water om je heen.

Naar huis

Er wacht nog een boot op ons. Namelijk de thuisreisboot die ons in 22 uur varen van Letland (Liepāja) naar Duitsland (Travemünde) zal brengen. Daarmee kiezen we voor een stukje comfort ten opzichte van 1200 kilometer extra over de weg door Polen en Duitsland. Vanaf Travemünde is het nog 600 kilometer rijden naar huis.

Tegenwoordig kun je op dit soort langere vaarten, en wij hebben ervaring, vrijwel altijd een huisdierenhut boeken. Steeds meer mensen reizen met hun huisdier en rederijen passen zich aan de wensen aan. In de huisdierenhut mag je hond of kat mee. Dat geeft een veilig gevoel en is voor de diertjes een prettigere beleving dan in een kennel op het schip.

Voor wie zich afvraagt hoe het zit met de behoefte doen op een lange vaart? Hiervoor is de pispaal in het leven geroepen. James is er beter in dan Ruud, die vindt het maar vies.

Om 17:00 ‘s middags rijden we uitgerust van de boot af. Je kunt onderweg niet veel meer doen dan relaxen en lekker slapen. In de hut heb je beschikking over een kleine badkamer met douche en toilet. Het fijne aan een boot is dat je er vrij op kunt rondlopen. Chillen in de lounge, bar/restaurant of op het zonnedek en er is een winkel. Voor je het weet ben je honderden kilometers verder.

Op de boot besluiten we om de 600 kilometer naar huis ineens door te rijden. Nu komen we gewoon graag thuis. Dat zal dan even heftig zijn want het staat een jaar leeg. En we komen in de nacht aan. Gas en licht waren afgesloten en zijn onlangs weer aangesloten. De hoofdkraan draaide Martijn zelf dicht in de waterput. Zo voorkom je dat leidingen kapotvriezen in de winter.

Thuiskomen

Precies om 0:00 uur zijn we thuis. Wat gek! Het voelt zo vertrouwd, spannend en nieuw. De deur open en daar hangen slingers en ballonnen. Dit is een verrassing want niemand weet precies wanneer we thuiskomen. Heel leuk!! Er staan zelfs een paar welkomstpresentjes in de keuken.

Er hangt een muffe geur en alle deuren en ramen gaan open. Helaas staat er geen zuchtje wind die nacht en het duurt een paar dagen voor het huis goed is doorgelucht.

De tuin! Martijn moet achterom in het souterrain om daar de kraan dicht te draaien. Alle kranen staan open voor beluchting. Hij komt er niet direct in omdat het zo lang afgesloten was.

Kitty neemt een kijkje buiten en stuit op een muur van manshoog onkruid in de nacht. Het lijkt in het duister wel een oerwoud. Ze vindt het hilarisch. Die indrukken van thuiskomen en de volgende dag, het staat in je geheugen gegrift op een prachtige manier.

Met een enorme glimlach (nou ja Kitty dan, Martijn is al druk bezig) schieten we in de doe-modus. Martijn regelt het water en stofzuigt de slaapkamer. Kitty haalt de bus leeg en maakt het bed op. De honden weten ondertussen niet waar ze het moeten zoeken. Die zagen dit niet aankomen. Je kunt het ze nog zo vertellen en uitleggen. Maar afgelopen jaar waren we elke week in ‘ons nieuwe huisje voor deze week’ dus ‘huis’ is voor hen ook overal in Europa. Ruud zit bovenaan de trap en blijft naar ons staren. James schiet in de tuin onder de vertrouwde kampeerkar en laat zich even niet meer zien.

Gelukkig willen ze allebei een snoepje en zien ze hoe verheugd wij zijn. Even later slapen we allemaal rustig en lang in ons eigen bed. Dat is zalig, na een jaar weer slapen in je EIGEN bed. Daar kan weinig tegenop.

De volgende ochtend. Martijn is vroeg wakker door een pol die in zijn neus kruipt in de nacht. Als Kitty om 9 uur wakker wordt is de slaapkamer verder verlaten. Wow, dit moment is magisch. Ontwaken in je eigen bed in je eigen slaapkamer. Zo vertrouwd. Het is genieten. Rustig neemt ze de tijd om alles in zich op te nemen. Een heel huis van jouzelf weer om je heen. Zoveel spullen. Niet normaal. Het lijkt alsof alles nieuw is en je het in een keer allemaal krijgt. Je weet gewoon niet meer precies wat in welke kasten ligt en welke spullen je ‘erbij’ hebt. Op de boot dacht Martijn dat een bepaald bankje weg was gedaan en Kitty geloofde dat. Maar die stond er nog. Dit soort dingen zijn fantastisch en de ervaring is onbetaalbaar.

Ze loopt naar beneden in haar zachte kamerjas (ook zo fijn) waar Martijn dus al druk in de weer is. Wauw. Eerst koffie. Dat is een noodzakelijke routine geworden. Rustig beziet ze aan de koffie vanuit haar eigen bank, het huis en alles erin en eromheen. Vooraf dacht ze dan kan ik iets anders, maakt niet uit wat kiezen uit mijn kledingkast. En trekt vervolgens iets uit de reisset aan.

Dan wordt het tijd voor actie. Een nieuwe (tweedehands) auto wacht op Kitty die ze kocht bij een vertrouwde kennis. Wat een geluk. Want mobiel zijn als je in een dorp woont is een pré. En die bestelbus zonder achterramen is wat lastig voor haar. De auto rijdt als een zonnetje en we gaan op pad naar de ouders. Het is geweldig om ze weer in real life te zien. Het scheelt dat we de reisblog bijhielden en vaak belden. Ze zijn goed op de hoogte van alle avonturen.

Op naar de winkels voor diverse boodschappen. Er is niks meer in huis behalve dat uit de bus. Na zo’n lange tijd weer Nederlands praten met de kassière. Die krijgt en geeft een brede glimlach. Ook dit voelt dan zo vertrouwd. Want in elk land heerst een unieke sfeer en dat is ook zo in ons thuisland.

Een paar intense dagen volgen. Het huis en kastjes worden gesopt. De tuin in etappes gefatsoeneerd. Bij het omkeren van schoenen lopen er een paar hooiwagens uit. De keukenkraan en geiser zijn stuk en worden door Martijn vervangen. Omdat vervangend voor een boiler wordt gekozen en al niet meer op gas werd verwarmd, zijn we van het gas af. En dat zonder zonnepanelen 😉

Verbazingwekkend valt het mee met stof in huis. Zodanig dat het lijkt alsof er al gepoetst is. Dat is niet zo. Stofvorming heeft dus vooral met leven, ramen open en de dieren te maken.

Een baalzak kleding en spullen die niet zijn gemist gaan weg. Dit is het moment om te ontspullen. Martijn maakt zijn motor in orde en Kitty’s fiets gaat met een lekke voorband naar de fietsenmaker.

Ondertussen acclimatiseren we in huis en de buurt. Na een paar dagen is het alsof we niet weg waren. Maar het gevoel zit van binnen en haal je zo omhoog. We beginnen terug te kijken op de vele mooie ervaringen en herinneringen. De telefoon geeft fotosuggesties van wat we vorig jaar op deze datum deden. Dat kan dus een heel jaar lang doorgaan met die napret. Waar waren we vorig jaar op deze datum en wat deden we die dag? Ook weer een unieke ervaring die met dit experiment om alles een jaar anders te doen meekomt.

Thuis komt spontaan een oude vocabulaire op gang. Zo poppen eerdere koosnaampjes voor de honden uit Kitty’s mond. Botervloot, kruimeldief, koekenbakker en poepdoosje. Ja echt.

In het dorp is weinig veranderd. Er zijn wat nieuwe loodsen bijgebouwd op een industrieterrein waar we vaak met de honden lopen. Voor de buren is onze afwezigheid snel gegaan. Same shit different year zeg maar. We zijn opgelucht dat alles goed is gegaan en er geen erge dingen zijn gebeurd tijdens onze afwezigheid. Het is leuk om de honden en diens eigenaren uit de buurt weer te treffen.

Het sabbatical afsluiten

Op 2 augustus sluiten we het sabbatical af met ons vijfjarige huwelijksjubileum. We gaan suppen bij de Dintelse Gorzen, locatie van onze bruidsreportage in 2019. Vanaf maandag 5 augustus gaat Martijn weer werken en Kitty werk zoeken. Liefst gaat zij professioneel iets met schrijven doen. Terug in de loonadministratie is ook mogelijk.

Over een paar weken volgt er een afsluitende blog. Daarin koppelen we door naar een geheel nieuwe website die voor een breder publiek gaat dienen. Het onderwerp sabbatical, hoe kan het ook anders, staat daarin centraal. We blikken terug op de reis en delen hoe het normale leven verder gaat.

Nogmaals BEDANKT trouwe volgers, het is superleuk en leerzaam om voor publiek te creëren.